Toen ik weer terug thuis was uit Amerika, stond me Russetid te wachten. Toch wel het grootste eindejaarsfeest dat je jezelf kan voorstellen. 28 Mei kwam ik terug thuis uit Usa en meteen stond me een 3-weekse viering te wachten. Het is een oude traditie die al sinds voor de 20ste eeuw meegaat. Voor de tijd dat er zelfs een universiteit was in Oslo. Over de jaren heen is er enorm veel veranderd aan de viering en jaar op jaar is het steeds commerciëler en grootser geworden tot vandaag de dag dat het er voor de meeste mensen echt overgaat.
Eerst vertel ik jullie wat ze precies vieren en dan kan ik jullie de publieke opinie hierover verder uitweiden. Het startsignaal voor de Russetiden werd gegeven de 27ste mei waarbij de bussen worden voorgesteld. Gedurende deze 3 weken dragen alle laatstejaarsstudenten een rode broek (algemeen), enkelingen hebben blauw (economie), zwart (beroepsonderwijs) of zelfs groen (landbouw). De broeken zijn vrij uitzonderlijk en zijn nogal wat ontwikkeld over de jaren heen. In mijn gastouders hun tijd had iedereen een rode overal waar dan vanalles werd op getekend of dingen werden opgenaaid. Vandaag de dag, wegens de commercialisering, is het niet echt een overal meer maar een gewone broek, wel kan je deze broek nog steeds als broekpak dragen. Er zijn namelijk enkele bedrijven opgericht die aardig wat geld verdienen aan de verkoop van kleren. Veel is er veranderd en nu heb je dan ook de keuze uit honderden verschillende broeken. Nu is het meer gewoon om een overall te hebben maar dan zonder de lange mouwen. Het wordt meer gedragen zoals een broek. De broek wordt deze 3 weken elke dag gedragen en wordt niet gewassen. Alle laatstejaarsstudenten komen elke dag met deze broek naar school. Maar kleren is lang niet het enige dat verschillend is. In Noorwegen is de jeugd heel zelfstandig en daarmee bedoel ik dat iedereen vanaf 16 jaar een wekelijkse verdienste heeft. En er wordt alles behalve slecht verdiend. Ik kan het voorbeeld aanhalen van mijn gastzus die volgend jaar samen met 24 andere meisjes een bus kopen om die helemaal om te bouwen tot een feestbus in de vorm van een thema bv aquarium. Zij moet in de loop van 3 jaar geld sparen om voor deze 3 weken te kunnen betalen. Ergens is het wel logisch want als jij als enige in je vriendengroepje niet bij de bus aansluit mis je heel wat. Die 25 jongens oftewel 25 meisjes komen gedurende die 3 jaar veel samen.
De hele traditie is er bij wijze van spreke met de paplepel ingevoerd. Reeds in de kleutertijd begint het. Alle Russen oftewel laatstejaarsstudenten maken een russekaart dit is kaart met een grappige foto en wat informatie en een goedgevonden leuze. Deze kaarten delen alle russen uit aan de kinderen. Of eigenlijk andersom de kinderen lopen achter de russen om een kaart te bemachtigen. Als ze dan op de ungdomskole zitten van 13 tot 16 jaar, draait alles om je imago, en iedereen spreekt voluit over deze grootse viering. Na je 16 jaar krijg je dan eindelijk russen te zien op school en zie je wel degelijk hoe het eraan toegaat. De 16 jarigen zoeken mensen waarmee ze ook aan een bus kunnen beginnen en ze verdelen de rollen en een economisch plan wordt uitgezet. Mijn gastzus moet maar liefst elke maand 150 euro ophoesten en dit gedurende 3 jaar. Het is niet ongewoon om 5 tot 10 ooo euro te betalen.
En het ergste misschien van alles is het feit dat de viering plaats vindt voor dat ze hun laatste examens hebben afgelegd. Maar dus deze 3 weken rijden er dus de hele nacht van deze bussen rond die dan stoppen op gemeenschappelijke plaatsen. Niet alleen rijden er bussen rond maar ook heb je vans, die zijn geschikt voor ongeveer 6 personen.
Genoeg over de viering, ik zal nu spreken uit eigen ervaring. Toen ik terug thuis kwam uit usa stond me het volgende weekend al een festival te wachten genaamd tryvann. Dit neemt plaats bij de skischans in oslo op de grote parkeerplaats. Op deze plaats komen alle bussen en vanns uit heel het land samen om te feesten. Best wel gek om zoveel mensen te zien met allemaal dezelfde broek en een feest vieren waar ze zowat heel hun leven al naar uit hebben zitten kijken.
Zaterdag 7 mei ben ik nog met ludvik naar Oslo geweest en naar onze traditie aten we indisch eten. Die avond heb ik op loopvak al mijn limieten overtrokken met een looptocht van maar liefst anderhalf uur. Of het nu ligt aan het indisch eten of aan het feit dat ik gewoon niet te stoppen was en telkens weer nieuwe omgevingen vond om in te lopen.
Van 12 tot 17 mei zouden Yoey en Elisa bij mij bleven slapen. 2 meiden die in Bodo wonen en ikzelf in maart bezocht heb, zij kwamen vooral om oslo te zien en de nationale feestdag mee te maken in oslo de 17 mei.
17 mei is een dag waar Noren laten zien hoe blij ze zijn om Noorman te zijn. Alle nationalistisch gevoelens bereiken die dag een maximum. De dag begint met een 17de mei ontbijt waar je je buren uitnodigt om te eten. Na dit ontbijt is er parade van kinderen. En hierna trok ik samen met Yoey en Elisa naar oslo om daar de parade te bekijken met de koning erbij. 17 mei is ook de laatste dag van de russetid, en kunnen de studenten beginnen te studeren voor hun examens.
Het daaropvolgende weekend stond helemaal in teken van de andere uitwisselingsstudenten. Zo trok ik 20 mei naar Sebastian uit colombia om samen met de anderen zijn verjaardag te vieren. Zaterdag en zondag namen we allen de trein naar Genesis en Rossana uit Venezuela wat uitdraaide tot een echt reggeaton feesten met veel dansen.
Mei is een maand geweest waarbij er veel op het programma staat en de Noren werden ook alsmaar opener zo het weer beter werd. Maar geen enkele maand overtreft de maand juni, de mooiste en tevens de laatste maand van mijn avontuur in Noorwegen.
